Η πρόκληση των εφτά Α

Ο άνθρωπος που αναζητά θα πρέπει να ξεπεράσει εφτά εμπόδια αν θέλει να βαδίσει προς την σωστή κατεύθυνση.

Έχει εφτά δοκιμασίες να περάσει, εφτά μαθήματα να μάθει, εφτά προκλήσεις ώσπου να φτάσει στην αλήθεια.

Για να μην ξεχάσω ορίζω κάθε έναν από αυτούς τους «άθλους» με το γράμμα Α

1.       Η πρόκληση του Άμεσου

2.       Η πρόκληση της Ανάληψης των ευθυνών

3.       Η πρόκληση της Αποδοχής

4.       Η πρόκληση της Αρμονίας των Αντιθέτων

5.       Η πρόκληση της αληθινής ευγνωμοσύνης

6.       Η πρόκληση της Απαλλαγής από τις προσκολλήσεις

7.       Η πρόκληση της Αγάπης

Η πρόκληση του άμεσου. Ζώντας στο παρόν.

Όταν είσαι άνθρωπος που αναζητά, μαθαίνεις να έρχεσαι σε επαφή με την αληθινή ζωή και δεν ζεις αφηρημένος, αδιάφορος ή οκνηρός.

Να ζεις στο παρόν αυτή είναι η πρώτη δοκιμασία που πρέπει να περάσει ο άνθρωπος που αναζητά. Να ζει με αφοσίωση, έντονα, αληθινά.

Θα πρέπει να ξεχάσει ότι έχει αφήσει πίσω του. 

Θα πρέπει να σταματήσει να αναβάλλει για αύριο.

Οι αναβολές τις περισσότερες φορές, είναι ένα κόλπο του μυαλού μας για να φορτώσουμε στο χρόνο όσα δεν αποφασίζουμε να αντιμετωπίσουμε.

«Κάποιοι είναι πρόθυμοι να κάνουν οτιδήποτε , εκτός από το να ζουν εδώ και τώρα»

Τζον Λένον

Η πρόκληση της ανάληψης απόλυτης ευθύνης για τη ζωή μας.
Κρατάω τα ηνία των αποφάσεών μου.

Το μυαλό του ανθρώπου που αναζητά αντιλαμβάνεται ότι η ενοχή είναι κακή παρέα.

Έτσι υποκύπτει στον πειρασμό να ρίξει σε κάποιον άλλο την ευθύνη για όσα κακά συμβαίνουν. Για ότι συμβαίνει φταίει η γυναίκα, ο φίλος σου το χρηματοοικονομικό σύστημα κτλ. Μπορούμε λοιπόν να ρίξουμε το φταίξιμο αλλού ή μπορούμε να πάρουμε τα ηνία στα χέρια μας και να καταλάβουμε μια για πάντα, ότι η ζωή μας εξαρτάται πρωτίστως από εμάς τους ίδιους.

Εγώ είμαι υπεύθυνος για τη ζωή μου, για όλα μου τα βάσανα, για ότι μου συνέβη άλλοτε και ότι μου συμβαίνει τώρα. Έτσι το διάλεξα.  Αυτούς τους σπόρους έσπειρα, και τώρα μαζεύω τη συγκομιδή «είμαι υπεύθυνος».

Osho

Η πρόκληση της αποδοχής. Ξεπερνώ τις επείγουσες ανάγκες.

«Αποδέχομαι», σημαίνει ότι παύω να βιάζομαι. Παύω να βιάζομαι για γνώση, παύω να βιάζομαι στο τέλους του δρόμου, παύω να βιάζομαι – προπαντός - να ανακαλύψω όλες τις αλήθειες και να τις κάνω κτήμα μου.

Πρόκληση της αρμονίας των αντίθετων. Συνδέω αντίθετους πόλους.

Αν αληθεύει πως δεν υπάρχει φως χωρίς σκοτάδι τότε γιατί μισούμε το σκοτάδι ;

Αφού δεν υπάρχει ζωή χωρίς θάνατο, τότε γιατί μισούμε το θάνατο;

Στο σκοτάδι της νύχτας και του θανάτου, η ζωή λάμπει σαν φωτεινός έναστρος ουρανός.

Αν όμως , πετυχαίναμε να εξαφανίσουμε το σκοτάδι της ψυχής με την πρόφαση ότι είναι «κακό», τότε τα αστέρια θα χάνονταν για πάντα από τα μάτια μας.

Πράγματι , ακριβώς αυτό συμβαίνει την ημέρα : τα αστέρια βρίσκονται εκεί, αλλά το υπερβολικό φως δεν μας αφήνει να τα δούμε.

Είναι τέχνη να ανακαλύπτεις ότι πάντα υπάρχουν δυο πόλοι που μπορείς να αθροίσεις.

Είναι ο μηχανισμός που μας βοηθάει να βρούμε – όταν χανόμαστε μέσα στα βάσανα, στο πόνο και στην απώλεια -  κάτι εποικοδομητικό , κάτι που θα κρατήσουμε, κάτι που θα μας φανεί ιδιαιτέρως χρήσιμο στην περίπτωση που αναζητάμε «κάτι καλό»

Εξηγώ, συχνά, ότι ακόμα και το μίσος με την αγάπη, που μοιάζουν τόσο διαφορετικά αποτελούν δυο πόλους της ίδιας ευθείας : της γραμμής των συναισθημάτων μας.

Το να είμαι ζωντανός ισοδυναμεί με το να είμαι αυθόρμητος, ανοιχτός, δημιουργικός,

Αγαπώ την έκπληξη και τολμάω τη δράση, χωρίς σίγουρα λιμάνια και αξιόπιστα συμπεράσματα. Συνεπώς ισοδυναμεί και με το να είμαι τρωτός, αφελής, δροσερός, και κινδυνεύω ανά πάσα στιγμή να πάρω λάθος δρόμο και να παρασυρθώ.

Μερικές φορές, ακριβώς, επειδή χάνεσαι, μαθαίνεις να μην απομακρύνεσαι.

Κάνοντας λάθη, πλησιάζεις όλο και περισσότερο σε αυτό που είναι Αλήθεια.

 Η πρόκληση της αληθινής ευγνωμοσύνης.

Έχουμε πολύ καλή μνήμη  στο να θυμόμαστε όποιον μας πρόσβαλε και πολύ κακή για να θυμόμαστε κάποιον που μας έκανε μια χάρη.

Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ

Ο άνθρωπος  που αναζητά , μαθαίνει να είναι ευγνώμων.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο,  ότι και να του συμβαίνει στη ζωή, τα γεγονότα και οι σχέσεις, οι φίλοι, οι εχθροί, οι καλοί και οι κακοί άνθρωποι, όσοι τον βοήθησαν, όσοι του έβαλαν εμπόδια κι όσοι του ήταν απολύτως αδιάφοροι, όλοι και  όλα συνέβησαν για να γίνει αυτό που είναι.

Με τον ίδιο τρόπο ότι γίνει από εδώ και εμπρός θα δημιουργήσει τις συνθήκες ώστε ο άνθρωπος που αναζητά να μετατραπεί σε αυτό που του επιφυλάσσει το δικό του μέλλον, χωρίς να το επιθυμεί, χωρίς να προσπαθεί, χωρίς να το επιδιώκει. Κι αυτό όπως είδαμε είναι το καλύτερο που μπορεί να σου συμβεί : να παρακολουθεί την ίδια του την αλλαγή, να μεταμορφώνεται και να συνεχίζει το ταξίδι του προς την σοφία.

Η πρόκληση της απαλλαγής από τις προσκολλήσεις.
Είμαι ικανός να τα παρατήσω όλα.
 

Ο φτωχός στερείται πολλά πράγματα που ποτέ δεν ονειρεύτηκε να αποκτήσει. Ο φιλάργυρος , ο πλεονέκτης και ο μίζερος στερούνται όλα όσα  κεντρίζουν τις ανικανοποίητες επιθυμίες τους.

Σενέκας

Η χειρότερη παγίδα είναι αυτή της προσκόλλησης στα κεκτημένα και σε κάποια επιθυμία μας.

Άλλοι θέλουν ένα σπίτι λίγο πιο μεγάλο, έναν μεγαλύτερο λογαριασμό στην τράπεζα, λίγο παραπάνω φήμη, ένα καλύτερο όνομα ή ακόμα περισσότερη εξουσία.

Αυτή η πρόκληση ξεπερνιέται μόνο αν βρούμε το κουράγιο να ξεφορτωθούμε ορισμένα από αυτά τα πράγματα, και καταφέρουμε να παραιτηθούμε, αν χρειαστεί, από τα ματαιόδοξα σχέδιά μας.

Ο άνθρωπος που αναζητά πρέπει να μάθει ότι πρέπει να μάθει ότι όλα όσα επιθυμεί – ι εκείνα ακόμα που δεν έχει σκεφτεί να επιθυμήσει - ίσως και να τα αποκτήσει κάποια μέρα Δεν μπορεί, όμως να αλλάξει το γεγονός ότι αυτά τα πράγματα , οι τόποι ή οι δεσμοί φέρνουν χαρές τόσο κίβδηλες, όσο και αυτά τα ίδια πράγματα.

Ο δρόμος της σοφίας δεν είναι για τους δειλούς, ούτε αποκλειστικά για τους διανοούμενους. Είναι για εκείνους τους ανθρώπους που τολμούν να ζήσουν πλήρως χωρίς προσκολλήσεις – ούτε καν στα αποτελέσματα.

Η Ιδέα ότι «κατέχω» κάτι οτιδήποτε : χρήματα, εξυπνάδα, εξουσία, ομορφιά, αλλά προπαντός η ανάγκη να κατέχω «κάτι», είναι η πόρτα που βγάζει στη εξάρτηση και στην υποδούλωση.     

Η πρόκληση της Αγάπης. Η άνευ όρων παράδοση.

Αν δεν σου έχει προκύψει αγάπη για τους άλλους, τότε έχεις διανύσει το μισό δρόμο.

Πρέπει να φτάσεις λίγο πιο πέρα.

Η εξέλιξη, αν είναι αληθινή, θα ξεχειλίζει από αγάπη.

Όπως όταν ανάβει μια λάμπα : ακτινοβολεί φως και το σκοτάδι χάνεται ακαριαία

Μόλις ανάψει η εσωτερική λάμπα, η αγάπη είναι το φως της.

Βούδας

Η αγάπη όταν είναι παρούσα μέσα σου, αναδίδει το άρωμα άνθους, κι έτσι αντιλαμβάνεσαι ότι η άνοιξη είναι εδώ κι εσύ δεν είσαι πια ο ίδιος με πριν.

Είναι η απόδειξη ότι βρίσκεσαι καθ’ οδόν .

«Τη μέρα που δεν θα φλέγεσαι από αγάπη πολύ θα πεθάνουν από το κρύο»

Η αληθινή αγάπη είναι μια πόρτα ή ίσως μια γέφυρα, ποτέ όμως μια φυλακή.

           

Από την άγνοια στην σοφία

Χορχε Μπουκάι