Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Αποδοχή


Ας φανταστούμε μια άσκηση με θέμα την αποδοχή που καλό είναι να θυμάσαι την επόμενη φορά που θα νιώσεις θλίψη.

Όλοι είμαστε λίγο ή πολύ εκπαιδευμένοι να προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τη θλίψη.
Ψάχνουμε κάποια δραστηριότητα, πάμε να επισκεφτούμε φίλους ή βγαίνουμε να δούμε μια ταινία για να διασκεδάσουμε, κάθε φορά που νιώθουμε τη στεναχώρια να γεννιέται.
 Την επόμενη φορά αντί να ανοίξεις το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση, αντί να το σκάσεις…παράτα ό,τι κάνεις, κλείσε τα μάτια σου και βυθίσου στην θλίψη.

Κοίταξέ την και μην την κρίνεις – ούτε αυτήν, ούτε τον εαυτό σου. Μην την καταδικάζεις – ούτε αυτήν , ούτε τον εαυτό σου.
Παρατήρησε την, και παρατήρησε και εσένα τον ίδιο.
Κοίτα την όπως κοιτάς τη βροχή μια οποιαδήποτε μέρα.
Και μη θυμώνεις, ακόμα και αν προτιμάς τις ηλιόλουστες μέρες.



Δεν μιλώ εδώ για τη «δύναμη της αυτοσυγκέντρωσης», που είναι η εστίαση της προσοχής σε ένα σημείο.
Είναι αλήθεια ότι ο εστιασμένος νους γίνεται πολύ ισχυρός, αλλά δεν σου προτείνω να αναζητήσεις μεγαλύτερη δύναμη(και πράγματι το να ενισχύσεις το νου σου μια τέτοια στιγμή είναι ό,τι πιο επικίνδυνο).
Το να αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το να το αποδέχεσαι.
Πρόκειται, ακριβώς, για ένα ιδιόμορφο συνδυασμό νου και πνεύματος, που θα μπορούσαμε να τον περιγράψουμε να μια κατάσταση «επαγρύπνησης χωρίς εστίαση».
Χωρίς καμιά προσπάθεια, χωρίς να συγκεντρωθείς στο εξωτερικό ή το εσωτερικό , χωρίς να πιεστείς να νιώσεις κάποια συγκεκριμένη συγκίνηση και χωρίς να κάνεις κάποια σκέψη κατά παραγγελία.
Να έχεις συνείδηση του παρόντος χωρίς να το κρίνεις, χωρίς να αντιστέκεσαι σε αυτό, χωρίς θυμό – αυτή είναι η άσκηση.

Ο θυμός είναι πάντα έκφραση της άρνησής μου να αποδεχτώ τα γεγονότα ως έχουν.

Αν προσπαθήσεις από τη μια να είσαι θυμωμένος και από τη άλλη να αποδεχθείς τους περιορισμούς της πραγματικότητας, θα βρεθείς αντιμέτωπος με κάτι που σε ξεπερνά.
Κανένας δεν πέτυχε ως σήμερα να κάνει το θυμό και την αποδοχή να συμπέσουν , και δεν πιστεύω πως εσύ είσαι εξαίρεση.



Η αδυναμία αποδοχής είναι η ρίζα όλων σχεδόν των ασθενειών του νου, των περισσότερων παθήσεων του πνεύματος και της καρδιάς και, κατά κάποιο τρόπο, αποτελεί την πρώτη αιτία αρκετών ασθενειών του σώματος.
Το μοναδικό αποτελεσματικό φάρμακο κατά της παγίδας αυτής είναι να αποδεχτούμε
γαλήνια αυτό που είναι.


Από την άγνοια στη σοφία
Χόρχε Μπουκάι.


2 σχόλια: